Beste geachte,
Ik ben een jongen van 34 jaar. De meesten zijn dan al een man. Maar ik voel me nog een jongen. Tot vorig jaar had ik een zeer normaal leven. En dat was niet erg. Geen huisje. Geen boompje. En geen beestje, behalve een kanarievogeltje, Jean-Marie. En dat was niet erg.
Je vraagt je ondertussen ongetwijfeld al af waar dit naartoe gaat. Ik ben geen grote fan van Dallas. Dallas? Juist ja. Nooit geweest. Maar nu er een nieuwe versie op tv komt, kan je er niet naast kijken. De enige personages die ik ken, zijn JR en Bobby Ewing. Toegegeven, die laatste enkel van naam, en omdat Patrick Duffy hem vertolkt. Die speelde ooit de vader in Step by Step. Met de ravissante Christine Lakin als dochter. Maar dat is niet erg.
Bobby Ewing heeft iets aan zijn rekker. GIST en zo. GIST? GIST. Ik weet het, niemand kent het. Behalve de ingewijden. Een raar gevoel hoor. Zo een vreemd ding van 20 centimeter in je buik. Elke keer als Bobby naar zijn maag grijpt, herken je wel de pijn. Of toch wat hij denkt dat de pijn moet zijn. Hij weet het niet. Enkel van horen zeggen. De pietzak. Een rasacteur… Maar hij doet dat wel goed. En zo horen niet-ingewijden eens de naam vallen. Kan nooit kwaad.
En zo, beste geachte, verblijf ik hier, een jongen van 34 jaar. De meesten zijn dan al een man. Maar ik voel me nog een jongen. Tot vorig jaar had ik een zeer normaal leven. Bobby Ewing kent ondertussen het gevoel. En dat was goed. Don’t mind the future.
kamer241 