Road Trippin’

Ik vraag me af waarom ze me in de steek heeft gelaten. Ellen. Op de Grote Markt van Arras. Zeer mooi aldaar. Leuke omgeving. Op weg naar de Sommetrip. Nog wel meegeprofiteerd van het middagmaal. Want zo was ze wel. Maar daarna was het over. Trek je plan maar op weg naar Carnoy. Gelukkig toonde ze enige clementie voor de terugweg. En valt ze nog onder garantie. Enkeltje terug naar de Mediamarkt dan maar voor Ellen… Haar verdiende loon.

Ik vraag me af wie het gisteren bij het rechte eind had. De shakers op Tomorrowland, of de couchpotatoes die naar de openingsceremonie van de Spelen keken. Machtig spektakel van Danny Boyle. Geen Renton, Begbie of Spud. Tenzij in een tussenfilmpje. Jammer maar helaas. Leutige muziek. Schitterende show. Prachtige decors. Maar dat zullen de Tomorrowlanders zeker ook beweren…

Ik vraag me zo wel meer dingen af. Hoe het zou zijn met Bud Spencer en Terrence Hill. Of Eddy Murphy een broer heeft die Freddy heet. Waarom Knightrider geen remake krijgt. Waar je logica kan vinden in het leven. Waarom er niemand bierijs op de markt brengt, Bernadetto bijvoorbeeld. Hoe het komt dat de Australische films hier zo moeilijk doorbreken. En of er iemand Jean Reno en Luc Besson uit elkaar kan houden.

Maar bovenal mis ik de Somme. Carnoy. Thiepval. Amiens. Beaumont-Hamel. En vraag ik me af waarom ze me in de steek heeft gelaten. Ellen…

Heroes

Soms, heel soms, kom je helden tegen. Neenee, niet Vincent Kompany. In de tijd dat dit geschreven is mocht hij weer een slordige 1000€ op zijn rekening schrijven. De rufter. Jaloers? Vaneigens dadde…

Maar je had het over echte helden? Jawel. Een alweer epische Westhoek ontdekkingstocht vanmiddag. Ooghoek. Parking oldtimermuseum. Ooit gedacht dat dit bij Vleteren hoorde. Maar het is Lo-Reninge. Niet erg. De DeLorean. DeLorean? Ik herhaal. Dé DeLorean.  DMC 12. Nog nooit eerder in levende lijve mogen aanschouwen. Back to the Future. Letterlijk. Zo een exemplaar dat Vincent K. zonder probleem, na een paar uur gewoon Vincent K. zijn, kan kopen. Vleugeldeuren in volle glorie. Een van de 8583 gebouwde exemplaren. In de Westhoek. Koude rillingen bij een oldtimermuseum. Je komt nog eens iets tegen. Machtig.

Ik zie je al denken. Een auto is geen held. Klopt. Een auto kost geld. Maar dat is een andere discussie. Daarom. Eddy Ameye. Eén van de laatste borstelmakers in Izegem. Land van borstels en schoenen. Mooi in beeld gebracht op de regionale zender. Een levende held. Ritmisch bewegend. Samen met de machines. Een volksdans die je nog zelden ziet. Den blok zagen. Dan gaten maken in den blok. De vezel op lengtes snijden. En dan naar de machien. Met veel passie. Trots. Métier. En een beetje een pruillip. Misschien mistroostig omdat zijn ambacht verdwijnt. Of al verdwenen is. Hij is de laatste. Eddy Ameye. Held.

Soms, heel soms, kom je helden tegen. Zelfs in de Westhoek. Of West-Vlaanderen. Een auto. Of een Eddy. Maar om er zelf een te worden, is meer nodig. Trots. Ambacht. Vleugeldeuren. Métier. We zouden allemaal wel helden kunnen zijn. Zelfs al is het maar voor een dag.

Waltzing Mathilda

Nog 364 keer slapen. Met een beetje geluk nog maar 363 keer. Het is een klein verschil. Maar een dag is een dag. Al is het nog altijd een jaar min twee dagen. Pff… Ik zie je al denken. Waar heb je het over? De Amstel Goldrace? Neen. In Amsterdam doet trouwens het gerucht de ronde dat ze het water van deze beek gebruiken voor het brouwproces. Of zeggen alleen goede Belgen dat. In elk geval, het is eraan te zien. En te proeven…

Daar hebben we in de Westhoek geen probleem mee. Kwaliteit. Op alle vlak. En zeker de bieren. Gohgoh. Het was me het weekendje wel. Volkscafés. Streekbieren. Picon. In Vleteren, Alveringem, Poperinge en Heuvelland. 45 deden er mee. 45! En dat moet je ontdekken. 3 dagen lang. De houten kop neem je er voor lief bij…

Veel ontdekt. En herontdekt. Een brouwerij. Cafeetjes in het gat van de uil. Volksspelen. Bolletra. Een boerestute met toespijze. En een, excuses, DE toogfilosoof. De aforismen vlogen ons om de oren. Begeleid met een Sint Bernardus Tripel. Een Bernadetje noemen ze dat. Machtig. Jammerlijk overgeslagen: “Men is maar zoveel keren man, als men pinten drinken kan”. Maar dat is niet erg.

In Watou speelden ze Ierse Pubsongs. Dat de “Ieren” eigenlijk uit Veurne kwamen, kon de pret niet drukken. Het was eraan te zien. En te horen. We zongen vrolijk mee. Waltzing Mathilda. En Tiperary. Jammer dat Yves van de Aisne er niet bij was.

’s Avonds laat nog gepasseerd in Poperinge. Bij de lustige Joerivrienden. Ooit een aspirant wielrenner. Nooit in de Amstel Goldrace geraakt. Altijd aspirant gebleven. Daar zongen ze luidkeels de nieuwste schijf van Will Tura. Want hij is een zanger. Jammer dat zij niet meededen aan het weekend. Echte volkssfeer in een echt volkscafé. En dat gebeurt daar elke weekend, misschien zelfs elke dag. Uitgesteld is echter nooit verloren.

Nog 364 keer slapen. Met een beetje geluk nog maar 363 keer. Het is een klein verschil. Maar een dag is een dag. Al is het nog altijd een jaar min twee dagen. Weekend van het Volkscafé 2013… Machtig!

La chanson de Craonne

Het was me het weekje wel. Druk. Vergaderingen. Plannen. Recepties. Allemaal zeer vruchtbaar. Een beetje zoals alle andere weken. Maar nu was er een mooi vooruitzicht. Een tweedaagse studiereis naar de Somme en de Aisne. Een eductour noemen de Fransen dat. De sloebers.

Een goed gevuld programma. Dat wel. Van schitterende musea met geweldige objecten naar de obligate etalagepoppentafereeltjes. Want het blijft natuurlijk Frankrijk. Mooi museum in Péronne. Clean. Strak. Misschien iets te.
“Ze waren wel proper, de soldaten. Die schoenen lijken nieuw, kijk maar naar de zolen.”
“Waarschijnlijk was de soldaat een schoenmaker. En die blijven bij hun leest, ook in de loopgraven.”
Het zou zo maar kunnen.

Fantastische sites. Een krater. Een ruïne van een abdij. Een ondergronds complex in een groeve. Loopgraven. Begraafplaatsen. Britse, Franse, Duitse. Slachtoffers uit alle windstreken. Bezoekerscentra. Monumenten. Een beetje zoals in de Westhoek. Maar toch heel anders. De geweren worden ook daar in stelling gebracht. En gidsen. In het Frans, Engels, Duits en Nederlands. En West-Vlaams. Verwarrend soms. En een beetje grappig. Viertalige simultaanvertaling. Faut le faire.

Eventjes wenkbrauwgefrons toen de franstalige gids met Duitse roots begon te zingen. Zijn naam was Yves. Tipperary in gebroken Engels op de bus. The Voice van de Aisne. Geen winnaar. Te weinig grain… En toch slaagde hij erin bij de ruïnes van Craonne iedereen stil te krijgen met het Chanson de Craonne. Dat dit een verboden lied was tot in de jaren ’70. Reactionair. Protestsong avant la lettre. Kippenvel. Ondanks zijn povere zangkwaliteiten. Faut le faire…

Adieu la vie, adieu l’amour,
Adieu toutes les femmes
C’est bien fini, c’est pour toujours
De cette guerre infâme
C’est à Craonne sur le plateau
Qu’on doit laisser sa peau
Car nous sommes tous condamnés
Nous sommes les sacrifiés

Suds & Soda

Je zal het wel al door hebben. Ik lees de boekjes. Humo toch. Ik moet me dus al na 3 zinnen verbeteren. Ik lees een boekje. Wekelijks. En ik laat me elke keer weer vangen. Je meent het? Jij? Ja. Ik.

Het interessantste artikel staat altijd verborgen. In de voorgeborchten van de tv-pagina’s. Waar heb je het in godsnaam over? Is dit een raadselblog geworden? Of godbetert een geocache? Neen. Nog niet, al breng je me op ideeën. Zeg nu zelf. Een artikel als “Waren de Egyptenaren strandjanetten?” of “De musical bloeit als nederwiet in een tomatenserre.”, dat lees je toch direct? Tot je de naam eronder ziet staan. Hugo Matthysen. En je beseft dat je in de maling bent genomen. Machtig.

Ik vraag me af of de gemiddelde moeder met hetzelfde probleem zit. Of ze tijd heeft voor Humo. Waarom? Elke dag rij ik met de auto naar het werk. Ecologische voetafdruk en zo. En elke dag passeer ik bij een dorpsschool. Zone 30. En ik vertraag. Laat de kindjes oversteken. Heb geduld. Flink van mij. Maar niet iedereen volgt mijn lichtend voorbeeld.

Elke dag komen er moeders op mij af. Je herkent ze aan de geriefelijke auto’s en het nageslacht op de achterbank. Vlugvlug. Naar school in de grote stad. Zone 30? Niet belangrijk. Hun kinderen gaan niet naar die school. En de vriendjes ook niet. Het is dus niet erg om daar te vlammen. Zouden ze het in de buurt van “hun” school ook zo doen? Ik betwijfel het. Pot & ketel. Suds & soda. Machtig.

Where the streets have no name

Help! Ik woon in een nieuwe straat! Van kamer veranderd? Moeten we ons adresboek en masse aanpassen? Opgezogen door een parallel universum? Neen! Niets van dat! Alles nieuw in Poperinge. Nieuw logo, maar dat is eigenlijk oud nieuws. Nieuwe markt. Nieuw asfalt op zowat elke hoofdas. Zelfs de Poperingse straten krijgen nu al een subtitel. Baseline noemen de marketingboys dat blijkbaar. Ik noem het een subtitel. Of had ik dat al gezegd…

Banners in elke straat. Strategisch om die op vrijdagmiddag net na schooltijd op te hangen. Het kalmste moment van de week, dachten ze… Hart voor de klant. Dat hebben ze voor mijn straat uitgevonden. De paar winkels zullen er ongetwijfeld content mee zijn. Jammer van mijn gebrek aan empathie. Of mijn gebrek aan klanten. Op mijn lijf geschreven dus. Hard voor de zelfstandigen, de laatste paar maand toch. Dat ware beter geweest. Alle respect.

Een gigantisch feest zondag. Gratis cd. Gratis receptie. Gratis optredens. Gratis vuurwerk. En alles is vergeten en vergeven… Zou het kunnen dat de verkiezingen eraan komen? Oktober volgend jaar pas. Maar toch. De geweren zijn al in stelling gebracht.

Eerst even zoeken naar de Wie zal dit betalen straat… Onvindbaar… Misschien hangen ze in extremis toch nog een extra vlag op aan elke gevel… Of een affiche in de brievenbus maandagvoormiddag. Alhoewel, liever niet. De kost van die vlaggen of de kopies moet ook nog doorgerekend worden.

Wonderwall

Gohgoh, het was me het weekendje wel. Wisselvallig weer had de man met de ex-snor voorspeld. Jammer genoeg sloeg hij voor een keer nagels met koppen. Festival Dranouter was machtig. Modderig. Maar machtig. Veel bekend volk tegengekomen. Nog meer onbekend volk eigenlijk. Goede muziek. Toffe sfeer. Zoals het hoort. Een minpunt? Geen pickles meer bij de frietjes. Ik lust echter geen pickles. Geen minpunt dus.

Vandaag wat afkicken. Boodschappen doen. Mijn voorganger aan de kassa was een bekende onbekende. Hij leek een beetje op Kurtje. Een dikkerdje waar ik mee in de eerste kleuterklas zat. En die me, na een ruzie over een emmertje, in de zandbak een oplawaai verkocht. Wenend naar de juffrouw. Kurtje mocht in de hoek staan. En ik kreeg het emmertje. Zijn verdiende loon.

Hij keek me aan alsof hij me elk moment een oplawaai wou verkopen. Ter plekke. Hij zou zomaar Bert kunnen heten. Of Jacky. Daar stond ik dan, karretje in de hand. Hem zou ik liever niet tegenkomen ’s nachts. Gelukkig niet gezien op het festivalterrein. Een bonk van een kerel. De fitnesszaal kent voor hem geen geheimen meer. Een vage blijk van herkenning. Ik stond even aan de grond genageld.

Het was de zoon van Danny. Danny? Danny. Medekandidaat 4 in mijn avontuur van ondertussen enkele maanden geleden. Een man die wat te veel aan het babbelwater zat. Zoals Jacky Lafon in Familie? Zoiets, ja. Prostaat en zo. Een verplicht nummer, volgens de dokters. De appel kan niet verder van de boom vallen. Een vluchtige knik. Zo is hij wel. Bert. Of Jacky. Niet veel woorden aan vuil maken. ‘Oewist?’ ‘Goed.’ Einde conversatie. Mooi zo.

Where is my mind…

Ik moet je waarschuwen. Dit wordt een beetje een smakeloze post. Zoals een te mager varkentje aan het spit? Zoiets ja.

Al enkele dagen terug van een uitstapje. Naar Rouen. Niet zo super veel te zien. Kerken, dat wel. En Jeanne d’Arc is er op de brandstapel beland.  Enkele enthousiaste Roueneese stadsarbeiders moesten in de jaren 1800 een nieuw marktplein fabriceren. En vonden er iets dat leek op verbrande grond, geblakerde kolen incluis, onder het oude plaveisel. Daar zou het gebeurd zijn. Kan niet anders. Ofwel waren ze even vergeten dat de lokale toneelvereniging “Rouen en Avant” er enkele jaren eerder een varkentje aan het spit organiseerde. Kan gebeuren. Op de Vieux Marché staat er zelfs een bordje. Koddig. En handig. Zo konden ze een kwart van het plein onaangeroerd laten liggen. De sloebers.

Nu zou je denken, zo een historische gebeurtenis, dat zal alginder wel ferm uitgemolken worden. Niets van. Twee musea. Het eerste met wassen poppen. Op zijn Frans. Gefronste wenkbrauwen. Jawel, het was even leuk als het klinkt. Ooit moet het wel populair zijn geweest. Toen Mireille Mathieu nog succesvol was, en de varkentjes nog konden spreken. Voor ze aan het spit belandden natuurlijk. Je had het over twee? Er was nog een toren. Van een kasteel dat jammer genoeg verdwenen is. De maquette zag er indrukwekkend uit. Daarin zou ze ooit gevangen gezeten hebben. Enkele paneeltjes aan de muur. Oude stenen. Alweer € 1,50 lichter.

Het is toch niet zo smakeloos geworden als ik vooraf dacht. Gelukkig sprak ik niet over het Heineken-monopolie dat Rouen onveilig maakt. Al dat gebazel over varkentjes aan het spit. Je zou er honger van krijgen. Vlaamse zenders. Die kunnen nog smakeloos uit de hoek komen. Dit weekend grote tv-première. A Perfect Getaway. Over een moordenaar op een eiland. Die alles aan gort schiet wat hij tegen komt. Amper één week na de gebeurtenis van het jaar. Smakeloos? Smakeloos!

Kevin idoolt

Zondag rustdag. Niet hier. Het was al vroeg dag, bedankt voor de stilte, lieve rommelmarkters. Veel rommel. Eigenlijk alleen maar rommel. De markt had zijn naam niet gestolen. En dit was nog maar de voorbode van een hele dag braderij. Gegijzeld in mijn eigen huis. Leutig.

Ze hadden er wel over nagedacht. Iets met circus als centraal thema. We vragen enkele straatacts. En een olifant. Zoiets als in Antwerpen een paar jaar geleden.  Alle winkelstraten heb ik bezocht. Op zoek naar Kevin. Want zo heten olifanten nu eenmaal. Idolen ook trouwens. Ik kan er niets aan doen. Hij was blijkbaar al een paar dagen op tocht. Vernieling alom in de binnenstad. Na de brievenbus van onze buurman vorige week, moest vrijdag ook de belettering aan de muur van het cultureel centrum eraan geloven. Al is het goed mogelijk dat enkele vandaaltjes dit op hun geweten hebben.

Het heeft een tijd geduurd voor ik hem vond. Ik dacht terug aan de imposante constructie die Antwerpen onveilig maakte. Mooi gedaan. Maar Poperinge is Antwerpen niet. Een echte olifant. Een klein exemplaar. Met enkele vandaaltjes op zijn rug. 50 cent voor een ritje. Zo kunnen ze de schade vergoeden. Onze Kevin. Gegijzeld in een kooi van nadars. Leutig.

Choose life

Een tijdje geleden, laat ons voor de leut eens eergisteren zeggen, mocht ik een assessement afleggen. Machtig. Kijken of ik wel geestelijk gezond ben en zo. En pas voor een job. Ik vrees er voor. Toffe testjes, dat wel. Zoals het PMS, excuus, CLB in den tijd. Duid aan wat het beste bij u past. Architect of modeontwerper. Geen van deze. De Nicky Vankets en de Rem Koolhaas in mij zijn nog niet bovengeborreld. Dank u wel. Alstublieft. Alstu moet je nu zeggen om hip te zijn. Alstu dus. Jaja, ik ben een hippe kikker. Hopelijk bevestigen de testen dit.

Eén van de vele ja/nee vragen: Blijft u kankeren over pietluttigheden? Boenk. Patat. Neen, bedankt. Niet meer. Toch al een maand of vijf ondertussen. Alles goed met mij, bedankt voor het medeleven trouwens. Goedgekeurd over de hele lijn. Voor de komende 3 maanden. Ik mag volgende week zelfs weer aan het werk. Maar voor dat antwoord was geen plaats. Nee dan maar.

Lichamelijk ben ik wel ok. Psychologisch? Dat zal nog moeten blijken uit het resultaat van 6 uur psychotechnische testen. Ik hoor het wel, binnen een paar weken. Al stel ik me serieus vragen bij de serieuze vragen… En hoe ze met mijn invullingen tot een juist beeld kunnen komen. Misschien beantwoord ik wel aan het profiel van een seriemoordenaar. Of een makelaar in koffie. Zeekapitein. Ventrilokwist. Slotenmaker. Laat het alstu geen duivenmelker zijn. Daar zullen ze waarschijnlijk niet veel mee kunnen aanvangen. Toch niet bij de job waar ik voor solliciteerde.