Where is my mind…

Ik moet je waarschuwen. Dit wordt een beetje een smakeloze post. Zoals een te mager varkentje aan het spit? Zoiets ja.

Al enkele dagen terug van een uitstapje. Naar Rouen. Niet zo super veel te zien. Kerken, dat wel. En Jeanne d’Arc is er op de brandstapel beland.  Enkele enthousiaste Roueneese stadsarbeiders moesten in de jaren 1800 een nieuw marktplein fabriceren. En vonden er iets dat leek op verbrande grond, geblakerde kolen incluis, onder het oude plaveisel. Daar zou het gebeurd zijn. Kan niet anders. Ofwel waren ze even vergeten dat de lokale toneelvereniging “Rouen en Avant” er enkele jaren eerder een varkentje aan het spit organiseerde. Kan gebeuren. Op de Vieux Marché staat er zelfs een bordje. Koddig. En handig. Zo konden ze een kwart van het plein onaangeroerd laten liggen. De sloebers.

Nu zou je denken, zo een historische gebeurtenis, dat zal alginder wel ferm uitgemolken worden. Niets van. Twee musea. Het eerste met wassen poppen. Op zijn Frans. Gefronste wenkbrauwen. Jawel, het was even leuk als het klinkt. Ooit moet het wel populair zijn geweest. Toen Mireille Mathieu nog succesvol was, en de varkentjes nog konden spreken. Voor ze aan het spit belandden natuurlijk. Je had het over twee? Er was nog een toren. Van een kasteel dat jammer genoeg verdwenen is. De maquette zag er indrukwekkend uit. Daarin zou ze ooit gevangen gezeten hebben. Enkele paneeltjes aan de muur. Oude stenen. Alweer € 1,50 lichter.

Het is toch niet zo smakeloos geworden als ik vooraf dacht. Gelukkig sprak ik niet over het Heineken-monopolie dat Rouen onveilig maakt. Al dat gebazel over varkentjes aan het spit. Je zou er honger van krijgen. Vlaamse zenders. Die kunnen nog smakeloos uit de hoek komen. Dit weekend grote tv-première. A Perfect Getaway. Over een moordenaar op een eiland. Die alles aan gort schiet wat hij tegen komt. Amper één week na de gebeurtenis van het jaar. Smakeloos? Smakeloos!

I’d be all I can be

Ik zal je moeten ontgoochelen. Alweer? Alweer. Je kijkt bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is fout. Het moet alweer zijn. Eerste ontgoocheling.

Ziekenhuisseries zijn machtig. De romantiek. De suspens. Het drama. Een kunstvorm op zich. Altijd leuk vertier. Al klinkt dat niet zo goed. ER. Of House. Doogie Howser. Waar is de tijd. De realiteit is anders. Geen House in de meeste klinieken. Het gemiddelde ziekenhuis is geen County General. En de Westhoek is Chicago niet. Misschien in de spoed. Maar daar ben ik nog niet veel binnen geweest. Tweede ontgoocheling.

De Belgische bierconsumptie is in 2010 opnieuw gedaald. Aan mij heeft het in elk geval niet gelegen vorig jaar. 2011 is een andere zaak. Ik moet nog wat schade inhalen. Ben er al mee bezig. Op jouw gezondheid, alstu. Maar toch. Niet goed. En met mijn zelfontworpen bieretiket scheer ik ook al geen hoge toppen. Nummer drie en vier.

Zouden we nog aan vijf raken? Ik dacht het wel. En aan zes, zeven en acht ook. De vlaggetjes die in mijn straat hangen. Precies het verjaardagsfeestje van een peuter. De rommelmarkt zondag voor de deur. Ik voorspel nu al dat één of andere flurk het servies van zijn mémé zal laten vallen bij het uitladen. Om 6 uur. Net zoals de vorige vijf edities. Behalve twee jaar geleden. Toen regende het. En was het de braadpan van Tante Germaine. Yves Leterme. No comment. De eindeloze heruitzendingen op TV. Van House. Niet van Doogie Howser. Acht.

Het is me het dagje wel. Alweer? Alweer. Je kijkt nog altijd bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is fout. Het moet alweer zijn.

Friday

Het is toch vreemd. Die slappe films die ze nog altijd maken. En denken dat ze goed zijn. Gisteren zag ik Goal. Stom van mij, ik weet het. Ik hou niet eens van voetbal. Stom van mij, ik weet het. Je herkent ze direct. Domme cameo’s van voetballers. Flinterdun verhaaltje. Emo ten top. En van zodra je een flamencogitaartje hoort spelen, weet je al hoe laat het is. Zaptijd. Behalve in de film. De troosteloze riedel is de voorbode van een liefdesscène. In bedekte termen natuurlijk. Want het blijft een voetbalfilm.

En ik had er nochtans zin in. Na de voorstelling van het vernieuwde Wandelnetwerk in Heuvelland. Mooie uitbreiding trouwens, een aanrader. Receptie op zijn Frans. Maar dat word je wel gewoon. Even kort inwandelen, had de meneer gezegd. In het Frans. Maar dat word je wel gewoon. De afstanden in Frankrijk kun je blijkbaar niet vergelijken met die hier. Kort is voor mij 200 meter. In Godewaersvelde is dat 2 kilometer. Maar dat word je wel gewoon. Wel veel gelachen onderweg. De receptie was welgekomen. Ik was bekaf. Een goed filmpje ging er wel in kunnen.

Tijdens mijn karig avondmaal, de Franse hapjes tierden immers welig, luisterde ik naar het nieuws. Het is fantastisch hoe de politiemensen hun eigen taaltje hebben. Je begrijpt er niets van. Het is nog niet zo erg als de Amerikanen. Die praten in cijfers. Zoals ze bij de Chinees iets bestellen. Ten-Four zeggen ze dan. Boodschap ontvangen. Of Babi Pangang. Afhankelijk van de omstandigheden. Maar dat heeft er niets mee te maken.

Waarom week je dan niet uit naar een andere film? Ik hoor het je graag vragen. Cars was een alternatief. Moet wel een leuke film zijn. Als ze de originele versie zouden tonen. Maar de kindjes begrijpen geen Engels! Klopt. Dat geldt echter niet voor films die ze tonen om 21u. Tot 23u. Geen enkele pagadder zit dan nog te kijken. Het is voor een reden dat Ketnet stopt met zijn uitzendingen om 20u. Ik herinner me een van mijn eerste keren lang opblijven. 7 jaar oud. Superman. Ik zat om 21u in mijn bed. Wat een film! Dat waren nog eens tijden.

Zondagmiddag. Dat ware beter geweest voor Cars. Maar dan heb ik al betere dingen te doen. Kiezen is niet altijd verliezen. Good times.

Happily ever after

Enkele dagen geleden stootte ik “toevallig” op een romantische komedie. 27 Dresses.  Een vrouwenfilm. Tearjerker. Chick Flick*. Zo iets waar mannen enkel onder lichte dwang naar kijken, of als ze alleen zijn en er niets anders op tv is. Het was het laatste.

Heel klassiek opgebouwd. Meisje is verliefd op jongen. Jongen niet op het meisje. Jongen wordt verliefd op de zus van het meisje. Terwijl een andere jongen verliefd wordt op het eerste meisje. Heel ingewikkeld allemaal. En tegen dat de film gedaan is – one year later stond er plots, stille film-gewijs op een pancarte – zit je met een trouwfeest, en een nakende verloving. Als man is het moeilijk alle plotlijnen te blijven volgen. En die waren al niet echt interessant. Ik heb mijn best gedaan, maar veel onderspitten gedolven. Wat simpel vrijdagavondvertier werd zo een serieuze intellectuele kluif, just what the doctor ordered.

Anderhalf uur complete tijdsverspilling. Een samba van gemiste afspraken, foute interpretaties en onbegrepen insinuaties. Stomende scènes waarbij de stoom alles zedig afdekt.  Plots één jaar vooruitspringen in het verhaal. En wat er na de wittebroodsweken gebeurt, daar heb je het raden naar. Ruzies om de inrichting van het appartement? Het meisje raakt zwanger van haar baas? De vent eet een Spaanse komkommer en belandt in het ziekenhuis? Zij houdt van Thuis, hij van Familie? De schoonvader blijkt Ratko Mladic, en vraagt om onderdak? Niet belangrijk. Zo lang we maar de weg naar hun geluk zien. Het happily ever after moeten we er maar voor waar bijnemen.

Ik weet wel, waarom bleef je dan kijken, rufter? Het was in elk geval beter dan Dinner Date op een andere zender. Bagger van de bovenste plank, ik heb het een paar keer gezien tijdens mijn “vakantie”. Maar eigenlijk vooral omdat ik al wist hoe het ging eindigen. Er is immers maar één weg vooruit in de romantische komedie: alles komt goed. En dat heeft toch ook wel iets. Fantastisch toch.

*(niet te verwarren met de Flik Flicks, dat zijn films over de politie. Zoals Police Academy 1 tot en met Police Academy 10)